1X
ธรรมชาติของจิตมัก “ส่งออก” ไปคิดเรื่องต่าง ๆ คล้าย “ลิง”โหนกิ่งไม้ไปมา หาก “เพลิน” ตามความคิด จะมีอารมณ์มาพร้อมกับความคิดนั้นๆเสมอ ถ้าไม่มีสติ จะเกิดการเกลือกกลั้ว นำไปสู่กิเลส ความเศร้าหมอง ราคะ โทสะ โมหะ ทำให้จิตขึ้นลงตามอารมณ์และตกอยู่ในบ่วงของมาร
การฝึกสติจึงจำเป็นอย่างยิ่งเพื่อรอดพ้นบ่วงของมาร สติคือการระลึกรู้อยู่ที่ “ลมหายใจ” เป็นหลัก (เป็นที่เกาะ ที่จับ หรือเสา) สติจะทำหน้าที่แยกแยะส่วนประกอบต่าง ๆ ในใจ และ “รักษาจิต” ไม่เผลอเพลินไปตามอารมณ์ที่ติดมากับสิ่งนั้น โดยมีศีล สมาธิ ปัญญาเป็นเครื่องฝึกสติ
เมื่อมีสติรักษาจิต จะทำให้จิตไม่เข้าไปเกลือกกลั้วในอารมณ์ที่มากับผัสสะ ทำให้ไม่เกิดราคะ โทสะ โมหะ จิตจะไม่เศร้าหมอง และเมื่อควบคุมจิตได้ จะสามารถรอดพ้นจากบ่วงของมารได้ในที่สุด
Timestamp
[00:01] ตั้งสติไว้ที่ลมหายใจเพื่อไม่ให้จิตส่งออก
[10:09] จิตไปได้ไกลได้เร็ว ไม่มีสรีระ no time no space
[20:32] จิตไม่ส่องออกเพราะมีสติ สติรักษาจิต
[37:15] จิตมีสติ รับรู้ผัสสะแล้ว จะไม่มีราคะ โทสะ โมหะเกิดขึ้น
[45:26] จิตไปในที่ไม่ควรไปคือเพลิน จะเกิดความยึดถือ อุปาทาน
[56:00] ศีล สมาธิ ปัญญา เป็นเครื่องฝึกสติ