‘จิต’ มีสติก็ตั้งขึ้นได้ พอเผลอสติก็หายไป ผ่องใสก็ได้กลับเศร้าหมองก็ได้ สงบระงับจากการปรุงแต่งเป็นอารมณ์อันเดียวก็ได้ ฟุ้งซ่านก็ได้ อ้าว! ให้จิตมันชิว ๆ นิ่งเย็นตลอดได้ไหม ไม่ได้! เพราะจิตอาศัยสติ รักษาศีลจิตก็เป็นสมาธิ เผลอสติไปตามภาพเสียงกลิ่นรส จิตก็คืบคลานไปตามการรับรู้ สมาธิก็หายไป  เพราะจิตมีเหตุเงื่อนไขปัจจัยปรุงแต่งกันมา จิตจึงมีความไม่เที่ยงของมันอยู่ตลอด เป็นของไม่ใช่ตัวตน เพราะขึ้นอยู่กับสิ่งอื่น เห็นตามความเป็นจริงข้อนี้ เห็นด้วยปัญญา ‘อนัตตา’ เห็นด้วยปัญญา ‘อนิจจัง’ เห็นด้วยปัญญาในความไม่เที่ยง ‘ทุกขัง’ จะทำให้ความไม่รู้ คือ อวิชชา ว่าจิตมันเป็นของมันอย่างนี้ตลอดกาลช้านาน เข้าใจแบบนี้แล้ววิชชาเกิดอวิชชามันจะดับไปได้