“งูตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในจอมปลวก มันเกรี้ยวกราดด้วยควันไฟกระทบนัยย์ตาของมัน เจ้างูจอมโกรธเลื้อยออกมาพลางคิดว่า ใครกันนะมาเผาไฟทำควันให้เกิดขึ้น ด้วยความโมโหอย่างสุดกำลัง ทันทีที่เห็นบุรุษผู้นั้นแล้ว เจ้างูจึงจมเขี้ยวอันมีพิษร้ายไปที่ขาของเขา บุรุษผู้นั้นล้มลง และเสียชีวิตทันทีด้วยพิษของงู”  ผู้มีปัญญาย่อมพิจารณาถึงความโศกจากการพลัดพรากด้วยปัญญาว่า  "ความรำพันเศร้าโศกถึงคนที่จากไปแล้วไม่มีประโยชน์ ยิ่งกว่าเด็กน้อยผู้ร้องไห้อยากได้พระจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่กลางอากาศ เพราะถึงอย่างไร พระจันทร์ยังมีอยู่ ส่วนบุคคลที่จากไปแล้ว บัดนี้ไม่มีปรากฎอยู่"  เพราะเหตุนี้ผู้มีปัญญาย่อมไม่เศร้าโศกถึงสิ่งที่เสียไปแล้ว