ในเอพิโสดนี้ เป็นเรื่องของ ธรรมวินัยที่กล่าวไว้ดี และ กล่าวไว้ไม่ดี มาใน เอกธัมมบาลี ตติยวรรค หมวดที่ 3 ข้อที่ 312-321 จบ (พระไตรปิฎกเล่มที่ 20 พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ 12 [ฉบับมหาจุฬาฯ] อังคุตตรนิกาย เอก-ทุก-ติกนิบาต)  ได้เปรียบเทียบไว้ในส่วนต่างของ "ธรรมวินัยที่กล่าวไว้ดี และ กล่าวไว้ไม่ดี" เปรียบเทียบมาเป็นคู่ ๆ ในส่วนที่เหมือนกัน แต่มีการให้ผลที่ต่างกัน คือ การถูกชักชวน แล้วเราทำตามคำชักชวนนั้น ย่อมเกิดผลในสิ่งที่เป็นบุญ หรือ ไม่ใช่บุญ, การรู้ประมาณ กับ การไม่รู้ประมาณของผู้รับและผู้ให้ เปรียบเทียบไว้กับเมล็ดพันธ์ุและแปลงนา,  การให้ผลเป็นทุกข์หรือเป็นสุข ของการปรารภความเพียรและความเกียจคร้าน  และในตอนท้ายจบด้วย พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า "ภพแม้เพียงชั่วลัดนิ้วมือเดียว เราก็ไม่สรรเสริญ"  "ภพ" เป็นที่ที่ให้เกิดขึ้นของความทุกข์  ในสายปฏิจจสมุปบาทเพราะอะไรมี ภพจึงมี?  เพราะมีอุปทาน (ความยึดถือ) จึงมีภพ ฉะนั้น ความยึดถือที่เป็นเหตุให้เกิดภพนั้น แม้เพียงนิดเดียว มันก็ไม่ดี จึงต้องละเสีย  เอกธัมมบาลี[...]