ในเอพิโสดนี้ มาพูดคุยกันต่อในเรื่อง เอกธัมมบาลี บาลีว่าด้วยธรรมอันเป็นเอก ทุติยวรรค หมวดที่ 2 ข้อที่ 298-301 (พระไตรปิฎกเล่มที่ 20 พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ 12 [ฉบับมหาจุฬาฯ] อังคุตตรนิกาย เอก-ทุก-ติกนิบาต)  เปรียบเทียบ มิจฉาทิฏฐิ (ความเห็นผิด) กับ สัมมาทิฏฐิ (ความเห็นถูก) โดยนัยที่จะทำให้เกิดความเจริญหรือความเสื่อมไปของอกุศลและกุศล พร้อมยกตัวอย่างประกอบขึ้นมาอธิบายขยายความ สัมมา กับ มิจฉา เช่น ตัวอย่างในเรื่องพระเวสันดร กรณีที่เป็นสัมมา, ความแตกต่างของความเพียรกับความอยาก, การนำพระสูตรมาเชื่อมกับอริยสัจ 4 อย่างย่อ ๆ เป็นต้น และในข้อที่เหลือนั้น รับฟังกันต่อได้ในเอพิโสดหน้า  เอกธัมมบาลี บาลีว่าด้วยธรรมอันเป็นเอก ทุติยวรรค  [๒๙๘] พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ภิกษุทั้งหลาย เราไม่เห็นธรรมอื่นแม้อย่างหนึ่ง ที่เป็นเหตุให้อกุศลธรรมที่ยังไม่เกิดขึ้นก็เกิดขึ้น หรือที่เกิดขึ้นแล้วก็เป็นไปเพื่อความเจริญไพบูลย์ยิ่งขึ้นเหมือนมิจฉาทิฏฐิ (ความเห็นผิด) นี้ เมื่อเป็นมิจฉาทิฏฐิ อกุศลธรรมที่ยังไม่เกิดขึ้นก็เกิดขึ้น และที่เกิดขึ้นแล้วก็เป็นไปเพื่อความเจริญไพบูลย์ยิ่งขึ้น (๑)  [๒๙๙] เราไม่เห็นธรรมอื่นแม้อย่างหนึ่งที่เป็นเหตุให้กุศลธรรมที่ยังไม่เกิดขึ้น[...]