"คนตระหนี่จะไปสู่เทวโลกไม่ได้เลย คนพาลแลย่อมไม่สรรเสริญทาน ส่วนนักปราชญ์อนุโมทนาทาน ด้วยเหตุนั้นนักปราชญ์จึงเป็นผู้มีสุขในโลกหน้า"  นิทานพรรณนาที่ยกมาในคราวนี้ 2 เรื่อง เป็นเรื่องของทาน โดยเรื่องแรกเป็นเรื่อง “อสทิสทาน” เป็นทานชนิดที่ไม่มีใครเหมือนไม่มีใครเปรียบได้ อานิสงส์ของการทำทานทำให้เลิศด้วยลาภ ครั้งเมื่อในอดีตกาลพระนางมัลลิกาได้เป็นผู้จัดแจงอสทิสทานนี้ อันประกอบด้วย ทรัพย์ 14 โกฏิ ซึ่งพระราชาทรงบริจาคภายในวันเดียว พร้อมด้วยของ 4 อย่างคือ เศตรฉัตร บัลลังค์สำหรับนั่ง เชิงบาตร ตั่งสำหรับพระศาสดา ซึ่งเป็นของที่หาค่าไม่ได้ถวายทานแด่พระพุทธเจ้า อสทิสทานนี้จะมีได้แด่พระพุทธเจ้าทุก ๆ พระองค์เพียงครั้งเดียวเท่านั้น โดยสตรีเท่านั้นเป็นผู้จัดแจงทาน  ส่วนเรื่องที่ 2 เป็นเรื่อง "พระสุธรรมเถระ"…จิตตคฤหบดี เป็นอุบาสกผู้มีศรัทธา เลื่อมใส มีศีลสมบูรณ์ ได้ถวายสวนเป็นสังฆาราม บรรลุอนาคามี และได้บำเพ็ญบุญกุศลอย่างมาก จึงมีลาภสักการะมากมายเกิดขึ้นแก่ท่าน ไม่ว่าจะไปในที่แห่งใด