“อวิชชา” คือ ความไม่รู้ ทั้งไม่รู้ว่านี่เป็นอบุญนี่เป็นบุญ เพราะอวิชชามันทำให้มืดให้มึนให้งง ก็ยังมีคนที่เมาบุญ ก็ยังมีคนที่ยังจมปลักอยู่ในบาปได้ จะเข้าใจลึกซึ้งลงไปอีกว่าอย่างไรที่จะไม่มีอาสวะ เหนือทั้งบุญทั้งบาปได้ ด้วยองค์ประกอบแห่งมรรค 7 อย่างเริ่มจากสัมมาทิฏฐิแวดล้อม จิตที่เป็นหนึ่ง นั่นคือ สัมมาสมาธิ เพ่งจดจ่อความจำได้หมายรู้จนเกิดเป็นความรู้แจ้งว่า ก็ถ้าเหตุเงื่อนไขปัจจัยทำให้เกิดสมาธิได้ แล้วถ้าเหตุเงื่อนไขปัจจัยของสมาธิหายไป จิตก็ไม่เป็นอารมณ์อันเดียว เห็นไหมนั่น? นี่มันไม่เที่ยงนะ เห็นความไม่เที่ยงนั้นนั่นคือ “ความสว่าง” แล้ว