พระพุทธเจ้าทรงอุปมาอุปไมยไว้ใน "สูทสูตร" เปรียบการฝึกปฏิบัติสมาธิเหมือนกับการทำอาหาร ที่พ่อครัวผู้ฉลาดรู้จักสังเกตเครื่องหมายคือ นิมิตห่งจิตของตน ก็จะได้รางวัลจากพระราชา คนทำสมาธิก็เช่นกัน รู้จักสังเกตเครื่องหมายคือนิมิตแห่งจิตของตนหรือไม่ ถ้าไม่รู้จักก็เททิ้งได้เลย อาหารจานนั้นไม่อร่อย ในที่นี้ให้มาสังเกตที่ลมหายใจ จดจ่อลงไป จะเห็นนิมิตนั้นมีหลายอย่างเหมือนรสชาติของต้มยำที่มีหลากหลาย มีสติเป็นเกราะดั่งเต่าในกระดอง มีสติแต่ยังรับรู้ได้ แยกแยะให้ออก ทำไปให้ถึงความสงบบ่อย ๆ ทำให้ชำนาญ และใช้ปัญญามองให้เห็นถึงความไม่เที่ยงของสมาธินั้น ให้เห็นนิมิตด้วยปัญญา  จะทำความเย็นให้เกิดขึ้นได้