เปรียบการฝึกสติไว้กับการผูกลิงไว้ด้วยเชือกกับเสา มันมีแรงอยู่ก็พยายามดึงไป ๆ แต่ไปไม่ได้ นั่นคือ มีความคิดนึกอยู่ แต่ก็ไม่ลืมลม การที่ระลึกถึงลมหายใจได้ นั่นคือ สติ เหมือนจิตของเรา ถ้ามันจะหนีไปตามเสียงช่องทางตาหูจมูกลิ้นกายใจ หาให้เจอ แล้วเอามันมาผูกไว้ มันหนีอีกก็ผูกไว้กับเสาอีก นั่นคือสติ มันจะค่อยอ่อนแรงลง ๆ จิตจะค่อยสงบลง ๆ ระงับลง ๆ รวมเข้า ๆ ไม่แส่ซ่านไปทางอื่น เมื่อจิตเป็นสมาธิ ใช้กำลังสมาธิ ความที่จิตเป็นอารมณ์อันเดียว เป็นเหมือนเสาอากาศที่จะแผ่กระแสแห่งความรักความเมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขาไปยังสรรพสัตว์ทั้งหลาย ทั่วทุกทิศทาง เปรียบเหมือนคนแข็งแรงเป่าสังข์ให้ได้ยินทั่วทั้งสี่ทิศไม่ยากฉันใด ก็แผ่กระแสไปอย่างไม่มีเงื่อนไข ไม่มีประมาณฉันนั้นเหมือนกัน