‘ทาน’ คือ การให้ หนึ่งในอนุปุพพิกถา คือธรรมะที่แสดงไปตามลำดับ เพื่อชี้แนวแห่งโลกุตระ ‘ทาน’ ที่เมื่อสละออก ซึ่งสิ่งของภายนอก ความตระหนี่อยู่ตรงไหน ละที่ตรงนั้น ความตระหนี่ความหวงกั้นหายไปเกิดบุญทันที ‘ทาน’ ยิ่งให้ยิ่งได้ การได้ คือ ลาภะ ให้ ‘ทาน’ คือ ละความตระหนี่ จิตจึงเบา ความเบา คือ ผล ผล คือ การได้ลาภะคือบุญ ผล คือ ความสุข บุญคือชื่อของความสุข  ‘ทาน’ ให้โดยไม่กระทบตนไม่กระทบคนอื่น มีจิตอนุเคราะห์ให้ทาน ให้ทานอันควร ให้โดยเคารพ ให้โดยศรัทธา นี่จึงเป็นลักษณะของสัตบุรุษที่ให้ทาน  ‘ทาน’ คือ การให้เพื่อหวังบุญ ให้อย่างไรจึงมีอานิสงส์มาก ไม่เศร้าหมอง และการให้ทานอย่างไรที่เหนือกว่าสิ่งของทั้งปวง เป็นการให้ทานขั้นสูงสุด