มาใน 2 วรรค วรรคแรก คือ มังคลวรรค เป็นการกล่าวถึงการจะถูกฝังในนรก หรือการจะถูกนำไปประดิษฐานบนสวรรค์ หรือการทำตนให้ถูกทำลาย หรือไม่ถูกทำลาย โดยพิจารณาผ่านกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม ที่แบ่งเป็นกุศลอกุศล ไม่มีโทษมีโทษ สม่ำเสมอไม่สม่ำเสมอ สะอาดไม่สะอาด ในปุพพัณหสูตรฤกษ์ดีของพระพุทธเจ้า คือ เมื่อทำดีทางกายวาจาใจ ในอเจลกวรรค คือ การนำเอาหัวข้อใหญ่ทั้ง 7 ของโพธิปักขิยธรรม 37 ใส่ไว้ในปฏิปทาอย่างกลาง ปฏิปทาอย่างกลางก็คือ มัชฌิมาปฏิปทานั่นเอง เป็นทางเลือกใหม่ที่ไม่ตันไปต่อได้เรื่อย ๆ มีจุดหมาย และตัวมันเอง สามารถทำความสะอาดตัวเองไปได้เรื่อย ๆ มีที่สุด ในขณะที่ปฏิปทาแบบหยาบ คือ มัวเมากาม หรือปฏิปทาแบบเหี้ยมหาญ คือ การทำทุกรกิริยานั้นจะวนไปเรื่อยไม่มีจุดหมายไม่มีที่จบ