ในเอพิโสดนี้ พระพุทธเจ้าทรงตรัสเรื่องตักการิยชาดก ปรารภพระโกกาลิกะ ที่ในอดีตชาติเป็นปุโรหิต ส่วนพระพุทธเจ้าตอนเป็นพระโพธิสัตว์ ชื่อตักการิยมาณพ เป็นลูกศิษย์ของปุโรหิต โดยปุโรหิตได้สร้างปัญหาให้ตัวเองด้วยว่าวาจาของตัวเอง เกือบจะถูกฆ่าพลีกรรม โชคดีที่ตักการิยมาณพช่วยไว้ได้ แต่ในสมัยพุทธกาลนั้น พระโกกาลิกะได้ผูกอาฆาตว่าร้ายต่อพระอัครสาวกทั้งสอง แม้พระพุทธเจ้าทรงตรัสห้ามแล้วถึงสามครั้ง ทำให้ต่อมาผิวหนังของพระโกกาลิกะเกิดเป็นตุ่มโตเท่าผลมะตูม เมื่อแตกน้ำเหลืองและเลือดไหลโทรมกาย ตายแล้วบังเกิดในนรก  ชาดกเรื่องนี้ เป็นคติสอนใจว่า การพูดต้องรู้จักเวลาที่เหมาะสม เรื่องจริงบางทีก็ไม่ควรพูด ถ้าพูดแล้วทำให้เกิดการกระทบกระทั่งเสียดสีกัน ในเรื่องของสัมมาวาจานั้น เราต้องมีความละเอียดลึกซึ้งรอบคอบ จะทำให้ชีวิตดีงาม พ้นจากภัยมีความสุขขึ้นมาได้