‘สั่งสมบุญ’ คือ ให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา ฝึกสมาธิวิปัสสนา เพื่อให้จิตสงบ ใจเป็นสุข ปิดอบายภูมิ มีมรรคผลนิพพานขึ้นมาในใจ แม้จะมีความคิดฟุ้งซ่านไปตามอารมณ์ที่มากระทบทางหู ตา จมูก ลิ้น กาย หรือทางใจ ก็ไม่ให้ใจของเราหวั่นไหวออกไปรับรู้อารมณ์เหล่านั้น เป็นสักแต่ว่าเฉย ๆ เป็นธรรมดา อย่าบังคับความรู้สึกคิดนึก อย่าบังคับว่าจิตต้องอยู่กับลม ตั้งสติดูลมเข้าออกอย่างเดียว ทำให้ชำนาญไม่ว่าอยู่ในสถานการณ์ใด ก็ใส่ใจกับปัจจุบัน เห็นลมหายใจเข้าออก สิ่งที่รู้ที่เห็น นั่นแหละมันไม่เที่ยง เพราะอย่างนั้นให้มีสติรู้ที่ใจของเรา ตลอดเวลาที่ยังหายใจ “เหลือแต่รู้อย่างเดียว”