ไม่ว่าการงานประเภทไหนก็ตาม ถ้าเราทำไปด้วยความอยาก ที่เขาเรียกกันว่า แพชชั่น (Passion) ซึ่งความอยากนี้ มันมีกับดักของมัน ถ้าเราตกลงไปในกับดักของความอยากแล้ว เราพลาดเลย ในเอพิโสดนี้ จึงมาทำความเข้าใจประเด็นในเรื่องนี้กัน ความอยากและความกลัว ที่เป็นสุดโต่ง 2 ทางนั้น มันคอยดักเราไว้ทั้ง 2 ด้าน แต่ก็จะมีตรงกลาง ที่เป็นทางรอด เป็นทางสายกลางให้ดำเนินไปได้ เป็นช่องที่จะไม่ให้เราติดกับดักของความอยาก คือตัณหา คือปัญหา ที่จะทำให้เกิดความยึดถือ ที่เมื่อเพ่งจดจ่อลงไป มันจะเกิดเป็นมิจฉาสมาธิ ก่อให้เกิดความเผลอเพลินไป เป็นความไม่รู้ เป็นอวิชชา และเมื่อมีตัณหา มีอวิชชาพอกพูนกัน มันไม่รู้จักอิ่มไม่รู้จักพอ จึงต้องเริ่มด้วย "ฉันทะ" คือ ความพอใจ เป็นช่องที่ถ้ามาถูกทางแล้ว จะทำให้เกิดความเพียร ไม่มากไม่น้อยเกินไป เพราะถ้ามากเกินไปก็จะกลายเป็นตัณหา และถ้าน้อยเกินไปก็จัดเป็นตัณหาอีกแบบหนึ่ง มันจะหลุดไปสุดโต่ง 2 ข้าง จึงต้องทำให้มันตรง ๆ ทรงอยู่ได้ ตั้งอยู่ได้ เป็นสมาธิ พอเรามีสมาธิด้วยฉันทะ มีความเพียรที่พอดี และเมื่อทำอะไรด้วยความยึดถือที่ลดลงแล้ว มันจะมีช่องให้กุศลคือปัญญาเพิ่มขึ้นได้ จะมีความพอใจ[...]