ขุดเพชรจากพระไตรปิฎก พระทัพพมัลลบุตรเถระ และ พระพาทิยทารุจีริยเถระ (พระไตรปิฎกเล่มที่ 20 พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ 12: อังคุตตรนิกาย เอกกนิบาต เอตทัคควรรค ข้อที่ 214, 216)  ประวัติความเป็นมาและบุพกรรมในชาติก่อน, การบรรลุธรรม ความเป็นเอตทัคคะ และต้นบัญญัติสิกขาบท  พระทัพพมัลลบุตรเถระ เอตทัคคะในทางผู้จัดเสนาสนะ  “เมื่อก่อน พระทัพพมัลลบุตรองค์ใด เป็นผู้อันบุคคลอื่นฝึกฝนได้โดยยาก แต่เดี๋ยวนี้ พระทัพพมัลลบุตรองค์นั้นเป็นผู้อันพระศาสดาได้ทรงฝึกฝนด้วยการฝึกฝนด้วยมรรคอันประเสริฐ เป็นผู้สันโดษข้ามความสงสัยได้แล้ว เป็นผู้ชนะกิเลส ปราศจากความขลาด มีจิตตั้งมั่น ดับความเร่าร้อนได้แล้ว”  พระพาทิยทารุจีริยเถระเอตทัคคะในทางขิปปาภิญญา (ตรัสรู้เร็วพลัน)  "หากว่า คาถาแม้พันหนึ่ง ไม่ประกอบด้วยบทเป็นประโยชน์ [ไม่ประเสริฐ], บทแห่งคาถาบทเดียว ซึ่งบุคคลฟังแล้ว สงบระงับได้ ประเสริฐกว่า"  ตัวอย่างของภิกษุ 2 รูป ที่ได้สำเร็จบรรลุเป็นพระอรหันต์  แต่ด้วยได้กระทำกรรมชั่วไว้ในอดีตชาติ  ทำให้เศษวิบากของกรรมนั้นส่งผลมายังชาติสุดท้าย เพราะฉะนั้นจงอย่าประมาท ตั้งจิตไว้ให้ถูกต้อง อย่าเผลอเพลินเดินออกนอกมรรค