พาหิยทารุจีริยะ (ผู้นุ่งผ้าเปลือกไม้) เป็นผู้สำคัญว่าตนได้เป็นอรหันต์ แต่ด้วยความช่วยเหลืออของพรหมผู้เป็นสหายกันมาในกาลก่อน ได้มาแก้ความเห็นผิด และแนะนำบอกถึงพระผู้มีพระภาคเจ้านั้นเป็นพระอรหันต์ ทรงแสดงธรรมเพื่อความเป็นพระอรหันต์ด้วย เมื่อพาหิยะฯ ได้ฟังเช่นนั้น เกิดสลดสังเวชขึ้นในใจ ตั้งอยู่ในความไม่ประมาท รีบเดินทางอย่างเร็วพลันโดยไม่หยุดพัก เพื่อจะไปขอฟังธรรมจากพระพุทธเจ้า และเพียงแค่คาถาบทเดียวที่พระพุทธองค์ตรัสแก่พาหิยะฯ ในระหว่างทรงบิณฑบาต พาหิยะฯ ได้ทำอาสวะทั้งปวงให้หมดสิ้นไปแล้ว บรรลุพระอรหัต ด้วยบทแห่งคาถาที่ว่า  “พาหิยะ! เมื่อใดเธอเห็นรูปแล้ว สักว่าเห็น, ได้ฟังเสียงแล้วสักว่าฟัง, ได้กลิ่น, ลิ้มรส, สัมผัสทางผิวกาย, ก็สักว่า ดม ลิ้ม สัมผัส, ได้รู้แจ้งธรรมารมณ์  ก็สักว่าได้รู้แจ้ง  แล้ว ;  เมื่อนั้น  “เธอ”  จักไม่มี.  เมื่อใด  “เธอ”  ไม่มี ; เมื่อนั้นเธอก็ไม่ปรากฏในโลกนี้,  ไม่ปรากฏในโลกอื่น,  ไม่ปรากฏในระหว่างแห่งโลกทั้งสอง :  นั่นแหละ คือที่สุดแห่งทุกข์ ละ.”  ท่านพาหิยทารุจีริยะเป็นตัวอย่างของการตั้งตนอยู่ในความไม่ประมาท เมื่อทราบถึงความที่ตนมีความสำคัญผิดไป ได้รีบแก้ไข และรีบเดินทางไปขอฟังธรรมจากพระพุทธเจ้าโดยไม่หยุดพัก เพราะเกรงถึงอันตรายแห่งชีวิตของพระพุทธองค์หรือของตนเอง ก่อนที่จะได้ฟังธรรม