จิตไม่ได้จะแยกแยะได้ว่าชั่วหรือว่าดี มันแค่ยึดหรือไม่ยึด ความไม่รู้ของมัน คือ อวิชชา จะให้มันมีความรู้ รักษาให้ดี ๆ ด้วยสติด้วยปัญญาด้วยความเพียร ถามจิตดูทำไมเป็นแบบนี้ ชีวิตเราคุยกับจิตคุยกับตัวเองมาตลอด ผ่านการปรุงแต่งของจิตเป็นความคิดนึกปรุงแต่งสั่งสมเข้าไปในจิต เป็นความยึดถือเป็นอาสวะสั่งสมเข้าไป จึงเป็นอุปนิสัยแบบนี้ลักษณะความคิดแบบนี้ มีการตอบสนองแบบนี้ ๆ  จิตมันไม่เที่ยงเป็นทุกข์เป็นอนัตตา มันไม่ใช่ดี มันเป็นโทษ นี่คือ ปัญญาขั้นสูง เห็นความไม่เที่ยงโดยความเป็นโทษเป็นทุกข์เป็นอนัตตา สิ่งอะไรที่มีโทษ เราจะเอาไว้หรือ ทิ้งมันเลย จิตไม่ใช่ของเรา ละทิ้งความยึดถือในจิต อย่าคิดว่ามันเป็นของเรา ทิ้งแล้วอยู่กับอะไร อยู่กับสติ เอาสติตั้งไว้ จิตไม่ใช่ของเรา มันไม่เที่ยง มันเปลี่ยนแปลงได้ “สิ่งใดไม่เที่ยงเป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ไม่ใช่ว่าควรหรือที่เราจะเห็นว่าไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่เป็นเรา ไม่ใช่ตัวตนของเรา” เออควร! ควรแล้วทำยังไง ตั้งสติเอาไว้ ด้วยปัญญาขั้นสูง เห็นตามความเป็นจริงแล้ว ละความยึดถือในจิตของเราเสีย วางมันซะ!